Tsjeljabinsk

Veertien uur duurt de treinreis van Omsk naar Tsjeljabinsk. Maar dat is voor mij geen opgave. Ik reis graag in Rusland met de trein. En als je overdag reist, kun je ook nog van het uitzicht genieten. Eindeloze met sneeuw bedekte vlaktes. Hier en daar een dorpje. Je vraagt je af wat de mensen daar doen en hoe ze rond komen. Een gedeelte van het traject gaat door het uiterste noorden van Kazachstan. In de stad Petropavl staat de trein ruim een uur stil. De grensbewaking komt daar de trein in, maar er wordt niet naar mijn documenten gevraagd. Wel worden de treinwagons met spiegels gecontroleerd op illegale reizigers.

“Zonder God is dit werk niet mogelijk” zegt de juriste als ik haar wat vragen stel over haar werk. Gisteravond ben ik door Olga afgehaald van het station en vandaag leidt zij mij rond. Olga is verantwoordelijk voor het project in Tsjeljabinsk. “Elena ken ik van de kerk. Zij is juriste en zij bood aan om ons te helpen. Ik heb niet het idee dat zij wist waar ze aan begon” lacht Olga. Elena bevestigt dat. “De meeste moeders in onze opvang hebben hun papieren niet orde. Soms hebben ze niet eens een paspoort, geen registratie. Via de rechter moeten we aantonen dat iemand bestaat en recht heeft op uitkering en zorg. Erg moeilijk en tijdrovend. Zulke moeilijke situaties ben ik in mijn eigen praktijk nog niet tegen gekomen”.

Olga wist zelf ook niet waar ze aan begon zes jaar geleden. Daarvoor had ze een schoonheidssalon. Via een project van de kerk kwam ze in contact met gezinnen die hulp nodig hadden. Maar al gauw werd het haar duidelijk dat er meer professionele hulp nodig was om de problemen van deze gezinnen op te lossen. En ze besloot haar leven te wijden aan opvang van moeder met kinderen die vanwege de thuissituatie niet meer thuis konden wonen.

Opvanghuis

Olga huurt twee etages van een gebouw grenzend aan een bedrijventerrein. De moeders en kinderen overnachten in slaapzalen. De moeders die al langer in het programma zitten hebben een kleinere kamer. De opvang zit overvol en het is een drukte van belang. Als ik de moeders vraag naar de woonomstandigheden zeggen ze allemaal dat het prima is. “Alles beter dan thuis!”. En als ik hun schrijnende verhalen hoor over misbruik en fysiek geweld kan ik mij dat heel goed voorstellen.

De hele huishouding wordt door de moeders zelf draaiende gehouden. Om de beurt wordt er gekookt. Er is veel aandacht voor de geestelijke gezondheid van de moeders. De pastor komt regelmatig langs voor een Bijbelstudie. Olga heeft een contract afgesloten met het beheer van een nabijgelegen park. Dagelijks houden daar, om de beurt en tegen betaling, een aantal moeders de boel schoon. “Dat zorgt niet alleen voor wat inkomen, maar het is ook een goede bezigheidstherapie voor de moeders.”

Naast de opvang wordt ook regelmatig hulp verleend aan gezinnen in dorpen vlakbij Tsjeljabinsk. De spullen worden gedoneerd door mensen uit de buurt. Bedrijven worden gebeld om hun steentje bij te dragen. “Voor dat deel van het project zijn we op zoek naar een ander gebouw. De spullen die we nu krijgen nemen ruimte in die we ook voor de opvang kunnen gebruiken. We hebben een brief aan de president geschreven, maar die antwoordde dat we bij de gouverneur moeten zijn. En die zei dat hij ons niet kon helpen.”

Een nieuwe auto?

“Een andere uitdaging is ons vervoer. De auto we nu hebben is niet geschikt voor personenvervoer. En wij brengen dagelijks de kinderen naar school en halen ze ook weer op. Het is maar goed dat die auto geblindeerde ramen heeft… We zijn aan het sparen voor een andere auto. We hebben een paar garagebedrijven benaderd voor een korting, maar tot nu toe nog zonder succes.”

Ik ben onder de indruk van het vele werk dat ze verrichten met hun beperkte middelen. Door tegenslagen laten ze zich niet uit het veld slaan. Door hun inzet worden jaarlijks de problemen van tientallen gezinnen in hopeloze, uitzichtloze situaties opgelost.

Mijn rondreis zit er zo goed als op. Morgen met de auto naar Jekaterinaburg en vandaar vlieg ik weer terug naar Nederland. Ik voel me bevoorrecht en dankbaar voor wat we met Mission Possible mogen betekenen voor de mensen die ik hier heb ontmoet.  Mission Possible, een instrument in Gods hand. Dat is me deze reis wel weer duidelijk geworden.