Mission Possible Opvang in Asbest

In het Russische plaatsje Asbest staat een huis. Een bijzonder huis, vanwege haar bewoners: gemiddeld zo’n twaalf moeders die hard werken om hun leven weer op de rit te krijgen. Tot voor kort leefden de vrouwen op straat, waren ze verslaafd aan drugs of alcohol of hadden ze ruzie met hun familie. Vaak dit alles tegelijk. De mensen van Mission Possible helpen de jonge moeders om hun problemen te overwinnen. Dat de vrouwen er samen met hun kind(eren) terecht kunnen, is uniek in dit deel van Rusland. Het maakt het ‘familiehuis’ extra belangrijk.
Voor de vrouwen zijn hun kleintjes vaak de belangrijkste reden het oude, destructieve leven vaarwel te zeggen. Ze willen een betere toekomst voor hun baby. Of beseffen dat het zo niet langer kan als de overheid dreigt hen uit de ouderlijke macht te ontzetten. 

In reguliere afkicktrajecten worden de kinderen opgevangen door de overheid of familie en doorlopen de vrouwen hun rehabilitatie alleen. Hier in Asbest is het programma gericht op het bijstaan van de moeder en kind. Zo voorkomt Mission Possible dat er verwijdering tussen moeder en kind ontstaat en bovendien geeft deze vorm van zorg de vrouwen een continue bron van motivatie om het zware veranderingsproces te doorstaan.

Rehabilitatie

Gemiddeld duurt een rehabilitatie zo’n twaalf maanden. In deze tijd leren de moeders zichzelf en hun kinderen te verzorgen. Aan het begin van het traject kampen de meeste vrouwen met een laag zelfbeeld. Gaandeweg de tijd gaan ze steeds rechterop lopen. Als de vrouwen ‘slagen’ voor hun rehabilitatie laat Mission Possible hen niet aan hun lot over.
Omdat veel vrouwen tijd nodig hebben om vanuit het familiehuis hun eigen leven op orde te krijgen, heeft Mission Possible in Asbest een appartement aangeschaft. Vrouwen kunnen hier maximaal een jaar terecht, terwijl ze intussen actief zoeken naar eigen woonruimte en een baan.

Het is niet eenvoudig om onder een dak te leven met 10 tot 12 alleenstaande moeders met kinderen die uit een crisissituatie moeten komen.

Hoe organiseer je het leven van deze jonge vrouwen met hun kinderen die elkaar voorheen niet kenden?

We hebben onze eigen code ontwikkeld, zodat hun leven samen plezierig is en een springplank naar een nieuw leven.

Dit zijn onze regels:

1. Wij hebben geen oppas: moeders leren zelfstandig voor hun kinderen te zorgen en elkaar hierbij te helpen.
2. Er zijn geen koks of schoonmakers in de opvang: moeders in het centrum maken schoon, koken en wassen in het centrum en doen de afwas volgens rooster.
3. Elke ochtend begint met een vijf minuten’ -sessie waaraan alle moeders en de begeleiders deelnemen: actualiteiten, dienstrooster, plannen voor de dag worden besproken.
4. Roken en het gebruik van alcohol en drugs is ten strengste verboden!
5. Bij het verlaten van de opvang moet de moeder de dienstdoende persoon waarschuwen. Alle moeders moeten om 21.00 uur in het centrum zijn.
6. De moeder beheert haar eigen geld zelf.
7. Deelname aan vrijetijdsactiviteiten georganiseerd door specialisten van de opvang is verplicht.
8. Het uitnodigingen van vrienden, familieleden, kennissen, etc. in de opvang is niet toegestaan.

Asbest is een stad met ongeveer 75.000 inwoners gelegen in het Oeralgebergte op de grens met Europa en Azië. In de directe nabijheid ligt de grootste open asbestmijn ter wereld. De meeste werkgelegenheid  in Asbest was gerelateerd aan de mijn. Maar door importbeperkingen is de werkloosheid groot. De winters zijn hier erg koud en de zomers warm.