Straldza, Bulgarije

Hier houd ik dit prachtige Roma baby’tje vast. Een uitzondering in een regel die ik voor mezelf heb. Want normaal houd ik een beetje afstand tot de mensen op het veld. En niet vanwege corona. Op het veld kan ik namelijk niet zo veel voor de mensen in de rechtstreekse hulpverlening betekenen. Ik spreek de taal niet en kom uit een compleet andere cultuur. Ik probeer te begrijpen wat deze moeders, vrouwen, door moeten maken, maar met mijn bevoorrechte achtergrond ga ik dat nooit helemaal doorgronden. Daarbij vertrek ik straks weer naar huis.

Gelukkig betekent dit niet dat er niets in de hulpverlening gebeurd. Want mijn fantastische collega’s uit het veld zijn present. Zij bouwen een band op, zij knuffelen de moeders en de kinderen, zij vertellen het Evangelie. Deze collega’s zijn de mensen die de hulpgoederen uitdelen. Zij inspireren, motiveren, troosten en bemoedigen. Zij zijn de armen van onze organisatie en ik heb diep respect voor ze. Ik kom op het veld langs om mijn collega’s aan het werk te zien. Hun verhalen en de verhalen van de mensen die we helpen te zien, te horen en mee te maken.

En dat mag ik weer met jullie en vele anderen delen. Om ons hier, in ons leven, te inspireren, te motiveren en te bemoedigen. Zo zijn we samen als één grote legpuzzel. Iedereen heeft een eigen plaats en een eigen rol. Samen maken we het verschil voor de mensen die het zo zwaar hebben. Ik zal de komende tijd de verhalen blijven delen vanuit mijn rol. En jij? Wil jij ook een stukje zijn?