Help ons dit verhaal te vertellen en deel het via je socials!

Ranchpar – Dit hadden we nog nooit meegemaakt

Ontvangst

De ontvangst op het gemeentehuis van Ranchpar is heel hartelijk. Ranchpar is een dorp in de provincie Ararat, Armenië. We zijn op bezoek om in contact te komen met de vluchtelingen uit Artsakh. We willen ook graag zien hoe er hulp geboden is door de bevolking van Ranchpar. Het hoofd van de stad, meneer Armen, regelt direct koffie, thee en de rest als we aankomen. Hij vertelt: “Er zijn nu nog vijftig families uit Artsakh in het dorp. Deze gezinnen komen uit de regio Hadrut. Deze regio is afgestaan aan Azerbeidzjan. Deze vluchtelingen zijn huis en haard kwijt en kunnen niet terug”.

Het dorp Ranchpar heeft zich in de oorlog van zijn beste kant laten zien. Veel vluchtelingen uit Artsakh werden met open armen te ontvangen. Huizen werden beschikbaar gesteld en humanitaire hulp werd ingezameld. .

``Veel van onze inwoners weten wat het is om vluchteling te zijn. Ze zijn eind jaren tachtig zelf gevlucht uit Bakoe. Voor hen is het vanzelfsprekend om deze vluchtelingen te helpen`` zegt Armen.

In het dorp is heel veel waardering voor de hulp die Mission Possible, met hulp van EO-Metterdaad de afgelopen maanden heeft gegeven en nog steeds geeft. Armen heeft als blijk van waardering een mooie oorkonde geschreven waarin de dank wordt uitgesproken voor “het grootschalige hulpprogramma van Mission Possible voor de vluchtelingen van Artsakh”.

Levon

Die dank wordt nogmaals uitgesproken als ik even later op bezoek ga bij het gezin van Levon. Hij woonde met zijn moeder, vrouw en vier kinderen in het dorpje Togh. Ze zijn niet direct gevlucht toen de oorlog uitbrak. Levon vertelt: “Toen ze met drones begonnen te bombarderen zijn we wel gevlucht. In het begin wisten we niet wat deze bombardementen waren. Zoiets hadden we nog nooit meegemaakt!” Levon weet waarover hij praat. Dit is al de derde oorlog die hij meemaakt . In de eerste oorlog verloor hij een broer. Zijn oudste zoon heeft het gezin naar Armenië gereden. Levon bleef achter en hielp mee met de bevoorrading van het leger. Hij vertelt hoe zijn konvooi door drones werd aangevallen.

“Eerst werd de vrachtwagen voor mij geraakt, toen de vrachtwagen achter mij. Voordat mijn vrachtwagen werd geraakt kon ik wegkomen”.

Levon weet niet hoe zijn huis op dit moment erbij staat. “We hebben alles haastig moeten achterlaten, ook ons vee. Want er was geen tijd meer om spullen mee te nemen. Bovendien dachten we dat we na een paar dagen weer naar huis konden. Net als in de april oorlog in 2016. Wij zijn hier goed opgevangen. De kinderen gaan hier naar school en hebben nieuwe vriendjes en vriendinnetjes. Maar we hopen en dromen dat we terug kunnen naar ons eigen dorp. Ik heb er alles voor over om zelfs maar een glas water in mijn eigen huis te mogen drinken”.

De toekomst

Het valt niet mee om in een situatie als deze aan de toekomst te denken. Toch is dat belangrijk. De komende periode gaat Mission Possible in ieder geval door met het ondersteunen van gezinnen zoals het gezin van Levon. Zij zijn op dit moment afhankelijk van onze hulp voor noodzakelijke dingen als eten en kleding. Gelukkig wordt er ook veel lokaal door het dorp en de dorpelingen ter beschikking gesteld.

Daarnaast zijn we in gesprek over de verdere toekomst. Als deze gezinnen besluiten om in Ranchpar te blijven, zullen we kijken of er hulp nodig is bij het vinden van aan een baan of het opzetten van een eigen bedrijf. Wil je ook meehelpen? Dat kan. Door middel van gebed en/of een gift.

Steun onze opvang in Armenië!

DONEER NU

Help ons dit verhaal te vertellen en deel het via je socials!