Over hoe je als kerk in Armenië relevant kunt zijn
Vol trots laat ze de presentatie zien. Foto’s, geplakt op een groot vel papier, van activiteiten van de afgelopen 15 jaar. Van begin af aan is Armine betrokken bij het dagopvangcentrum. Hier worden kinderen uit arme gezinnen opgevangen. “Er is hier nauwelijks werk. En als je al werk hebt dan is het salaris laag. Mensen die de kans krijgen vertrekken naar Yerevan of naar Rusland”. Zelf is Armine al jaren met pensioen. “Vijftig jaar ben ik onderwijzeres geweest en heb een pensioen van 60.000 DRAM, nog geen € 120”.
Eerder die dag zijn we uit Ijevan vertrokken. Ijevan is de hoofdstad van de Tavush provincie in het noordoosten van Armenië. Voorganger Albert van de plaatselijke Evangelische gemeente is hier al jaren actief en hij stond ook aan de wieg van het dagopvangcentrum* in Berd. “Het dagopvangcentrum is een hele effectieve manier om arme gezinnen te helpen. Het gaat veel verder dan het geven van een maaltijd en huiswerkbegeleiding. We leren kinderen zich te ontplooien en brengen hen normen en waarden bij. Thuis krijgen ze vaak dat niet mee. En via de kinderen bereiken we ook de ouders.” Albert ziet een droom uitkomen want in oktober wordt een start gemaakt met de uitbreiding van het dagopvangcentrum.**
De afstand van Ijevan naar Berd bedraagt nog geen 60 km maar je doet er ruim anderhalf uur over. Je moet een paar bergen over en de staat van de weg is niet al te best. Berd, een dorp met ongeveer 6.000 inwoners, ligt vlakbij de grens met Azerbeidzjan.
Als we bij het gebouwtje aan komen staat Arshot de voorganger van de gemeente met een aantal dames ons al op te wachten. Ondanks de waarschuwing van Albert dat we al gegeten hebben staat er een uitgebreide tafel gedekt. Als je in Armenië gasten krijgt dan wordt er gegeten. En de dames hebben erg hun best gedaan. Als ze eenmaal bij ons aan tafel zitten vertellen ze honderduit. Over de donkere jaren begin ‘90 met de nasleep van de aardbeving, de val van de Sovjet Unie en de oorlog met Azerbeidzjan over de enclave Nagorno Karabakh. Over het leven in Berd wat meer een overleven is. Maar ook over de activiteiten die ze organiseren voor de kinderen. Ik krijg steeds meer bewondering voor ze. Zoveel tegenslagen en zoveel problemen en dan ook nog tijd vinden om anderen te helpen met de weinige middelen die je hebt. Zij lijken het normaal te vinden. Ik voel de warmte en zie de bewogenheid in hun ogen. Prachtige mensen. Dit is een mooi voorbeeld hoe je als kerk relevant kunt zijn voor je omgeving.
Sinds twee jaar heeft de gemeente een woning gekocht die zowel als kerk en als dagopvang wordt gebruikt. Het is behelpen maar het enthousiasme is er niet minder om. Trots wijst Armine op een foto. Daar staat een jongen op met een oorkonde in zijn hand. “Hij komt uit een arm gezin hier in Berd. Hij heeft zeven jaar bij ons op de dagopvang gezeten. Een tijdje geleden heeft hij meegedaan met een landelijk concours Wiskunde en heeft de eerste prijs gewonnen!”.
