De afgelopen maanden hebben we bijna 6.000 pakketten met voedsel en hygiëne benodigdheden uit kunnen delen in en rond Odessa. En de komende maanden zullen we nog zo’n 6.000 uitdelen. Een aantal van de verhalen die we tegen zijn gekomen, delen we graag met jullie! Deze verhalen komen uit de regio Odessa. Onze collega Aleksander gaat wekelijks op pad met de bus vol voedselpakketten. 

Kolya, 16 jaar, wees.

De verhalen die we binnenkrijgen van de mensen die we helpen zijn heftig. Neem bijvoorbeeld het verhaal van Kolya (16 jaar). Als we vragen naar zijn ouders, krijgen we als antwoord dat hij geen ouders heeft. Even denken we dat hij een grapje maakt, maar dan vertelt hij verder: ‘Ik ken mijn vader niet, ik woonde bij mijn moeder in Cherson. Mijn moeder stuurde mij naar een vriend van me. Ze vond het geen goed idee als ik de hele tijd binnen was. Terwijl ik net weg was, kwam er een raket op ons huis. Alles explodeerde direct. Mijn moeder heeft geen tijd gehad om naar de vluchtkelder te gaan.’

Aleksander, onze collega in Odessa, gaat naast hem staan en betoont zijn medeleven. Kolya veert op: ‘Niet nodig, ik ben niet zielig. Ik ben nu volwassen en ik kan het aan. Ik ben zelf uit Cherson gevlucht en hierheen gekomen. Hier wonen kennissen van mijn moeder en ik heb hen opgezocht. Nu mag ik bij hen wonen tot de oorlog over is. En daarna zie ik wel verder. Misschien ga ik dan weer naar huis.’ We geven hem een doos met eten mee. Kolya bedankt ons: ‘De mensen bij wie ik nu woon zijn niet rijk, deze doos is heel hartelijk welkom. Dank jullie wel!’

Valentina

Als we verder de straat inlopen, zien we een huis waar de deur openstaat. Dat is vreemd, in deze roerige tijd. Op het naambordje staat de naam ‘Valentina’. We besluiten naar binnen te lopen en nemen een tasje met voedsel met ons mee. 

‘Hallo? Valentina? Ben je daar?’ We zien een vrouw zitten. ‘Waarom heb je de deur open en waarom laat je mensen zomaar binnen? Dat is toch niet verstandig?’ Valentina komt overeind. ‘Ach jongens, ik ben nergens meer bang voor. Sinds ik mijn dochter heb begraven, ben ik helemaal alleen. Mijn gezondheid laat me in de steek. Soms is het zo erg dat ik niet eens de ambulance kan bellen. En als dat al lukt en als ze al komen, zien ze dat ik geen geld heb. Dan halen ze hun schouders op, zeggen ze dat er geen medicijnen zijn, dat ze mij niet kunnen helpen, en gaan ze weer weg. Het pensioen dat ik krijg is niet genoeg. Ik heb honger en huil, soms denk ik denk dat het beter is om mezelf op te hangen, dan om te sterven van de honger. Maar ik heb niet de kracht om mezelf op te hangen – ik zit en huil gewoon. Dus ik ben nergens bang voor. Iedereen die langs komt, is een vreugde voor mij.’

Dienen

We gaan even bij haar zitten. ‘Je hoeft voor ons niet bang te zijn’ zegt Aleksander. ‘We zijn niet angstaanjagend en we zijn erg blij dat we bij je zijn gekomen, we komen graag bij mensen, die ons echt nodig hebben. En jij bent precies de persoon die we kunnen dienen.’

Valentina kijkt verbaasd: ‘Kunnen dienen? Wat wil je dan?’

We vertellen verder: ‘We willen je vertellen dat Jezus Christus je heeft gehoord en je vrienden van Mission Possible heeft gevraagd om je deze doos met eten te brengen en te zeggen dat je niet moet wanhopen. Onthoud dat er altijd iemand in de buurt is die klaar staat om je te helpen. Vandaag zijn we blij dat wij diegenen zijn! Ken je de Jezus in je leven? 

Aan het einde van het gesprek barst Valentina in tranen uit en begint ons te omhelzen: ‘En ik dacht dat ik niemand anders had!’

Film van Hoop

Hoe houdt je het vol, om dag in, dag uit met zulke zware verhalen om te gaan? Als Mission Possible Nederland zijn we dankbaar dat gebeden verhoord worden en dat het team goed toegerust is voor het werk. Eén van de vrijwilligers in Oekraïne heeft een prachtig inspirerend filmpje gemaakt over hoe de sfeer in het team is en hoe ze samen aan het werk zijn. Bekijk het filmpje en geniet met ons van de bemoediging die hiervan uitgaat.