Noodkreet uit Artsakh

“Ik zie je net je bericht, we hebben zojuist weer elektriciteit.” Marina excuseert zich als ik haar spreek. Twee jaar geleden heb ik haar voor het eerst ontmoet in Yerevan, Armenië. Ze was toen met haar gezin gevlucht voor de oorlog in Artsakh (Nagorno Karabakh). Inmiddels is ze teruggegaan en woont ze weer in Stepanakert, de hoofdstad van Artsakh.

Ik had Marina gevraagd hoe de situatie momenteel is, want via diverse nieuwssites hoor ik verontrustende berichten. Al ruim zeven maanden wordt de Lachin corridor, de enige weg die Artsakh verbindt met Armenië, geblokkeerd door Azerbeidzjan. Daardoor is het gebied met 120.000 inwoners bijna hermetisch afgesloten van de buitenwereld.

“Ja, de situatie wordt met de dag slechter. We staan in de rij voor brood. Er is geen brandstof om verbouwde groente van het platteland naar de stad te brengen. En als er iets beschikbaar komt, zijn er enorme rijen. Van de spanning slapen we slecht. Ik kan niet praten van verontwaarding, ik moet huilen. Ik weet niet wat voor spel er wordt gespeeld. Maar het normale volk lijdt er onder. Vooral de kinderen hebben het zwaar, zij begrijpen niet wat er gebeurd. Ik heb medelijden met ze. Er zijn geen medicijnen, geen producten, er is helemaal niets. Ik weet niet wat er met ons gaat gebeuren en ik maak me grote zorgen. Niemand denkt aan ons. Rusland niet, Yerevan niet. Zelfs voedseltrucks worden niet doorgelaten. Maar ondanks alles verliezen we de hoop niet. We blijven vertrouwen op God. Want als we de hoop verliezen, hebben we helemaal niets meer. Bid voor ons.”

Mission Possible in Artsakh

Mission Possible ondersteunt in Artsakh een dagopvangprogramma van de Armeense organisatie AMAA. Hier worden 35 kinderen opgevangen uit sociaal zwakke gezinnen. Anahit geeft leiding aan het programma. Zij bevestigt de noodkreet van Marina.

“De situatie is bijna niet meer houdbaar. Vooral voor ouderen, zieken en kleine kinderen. Elke dag wordt het erger. Mensen raken in paniek. We willen leven in ons geboorteland. Hier liggen onze wortels. Maar leven wordt ons onmogelijk gemaakt. Dit wordt een catastrofe als dit voor de winter niet is opgelost. Heel erg bedankt dat je je zorgen om ons maakt. Bid dat hier snel een einde aan komt.”

Al meer dan zeven maanden een blokkade. Voor de 120.000 inwoners van Artsakh begint de situatie nijpend te worden. En niemand die wat doet. Ook Europa niet. Geen sancties, niets, bang om hun vingers te branden en dat de situatie escaleert. Maar voor de inwoners van Artsakh is de situatie al geëscaleerd. Wij voelen ons machteloos. Tegelijk zijn we dat niet. Want wat wij wel kunnen doen is dit drama onder de aandacht brengen. En doen van Marina en Anahit van ons vragen: bidden!