Kiev

“Mikhail, ik heb weer diezelfde nachtmerrie!” Galina kreunt tegen haar man, als ze wakker wordt met het angstaanjagend bekende geluid van explosies. Het is 5:30 uur op 24 februari 2022. Rusland heeft net zijn eerste bom op Kiev gedropt. Tranen rollen over Mikhails wangen als hij tegen zijn geliefde vrouw zegt: “Het is geen droom. Ook hier heeft de hel ons gevonden.”

– De oorlog in Oekraïne was begonnen.

Dit is al de derde oorlog waar Michail en Galina mee te maken hebben. Ons team ontmoet hen tijdens het uitdelen van hulp in de dorpen van de regio Odessa eind maart. Galina en Mikhail zijn naar de buitenwijken van Odessa gevlucht. Daar hebben ze familieleden bij wie ze kunnen schuilen na het verlies van hun huis bij de bomaanslagen in Kiev.

Loehansk

Als jonge kinderen wonen Michail en Galina in Loehansk. Daar leren ze al jong over de verschrikkingen van de oorlog: explosies, tanks, machinegeweren, bommen, dode mensen en eindeloze tranen. Ze overleven, ontmoeten elkaar, trouwen en vormen een gezin. Na jaren van hard werken kunnen ze hun eigen kleine huis bouwen. Een plek om te koesteren. Ze hebben een tuin waar ze aardbeien en komkommers verbouwen. Ze kijken uit naar rustige pensioendagen.

Maar de droom van een serene oude dag wordt verbrijzeld voordat die ooit begon… In 2014 breekt er oorlog uit in Oost-Oekraïne, waarbij hun mooie huis in Loehansk wordt verwoest. Eind 2019 zijn er 16.000 mensen omgekomen. Mikhail en Galina behoren tot de twee miljoen mensen die gedwongen worden te vluchten. Ze nemen de weinige bezittingen die ze nog hebben mee en kopen een klein appartement in de buurt van Kiev met hun spaargeld.

Dit was niet wat ze hadden gedroomd, maar ze kunnen tenminste de oorlog en de dood achter zich laten en de rest van hun leven in vrede doorbrengen.

Tot 24 februari 2022.

Alles weer kwijt

De ene bom, en dan de andere; explosie na explosie. Sirenes loeien in de vroege ochtendduisternis als Mikhail en Galina zich haasten naar een kelder. Nog één enorme explosie, en dan is er stilte.

Na een poos wagen de mensen die voor de veiligheid naar kelders waren gevlucht zich voorzichtig naar buiten. Ze kijken naar totale vernietiging.

“Mikhail, lieverd, weet je zeker dat dit de juiste plek is? Er is hier niets! Waar gaan we nu wonen?” Galina huilt en leunt tegen haar geschokte man aan, als ze in de ruïnes van hun huis staan.

Mikhail en Galina delen met gebroken harten hun verhaal met ons team. De oorlog heeft hen van hun dromen beroofd. In hun kindertijd, in hun jeugd en nu ook in hun ouderdom. Ze hebben alles verloren, hersteld en nu weer alles verloren ondanks hun werk. Het voelt alsof al hun inspanningen tevergeefs waren en er geen hoop op een betere toekomst is.

Mission Possible

Ons team luistert naar Mikhail en Galina. Wat kunnen wij geven aan deze mensen, die alles verloren hebben? We kunnen ze hun dromen niet terug geven. We kunnen ze hun verloren huis niet terug geven. Maar we kunnen ze wél hoop geven. Door te luisteren, te zorgen en lief te hebben. En door middel van praktische hulp in de vorm van een voedselpakket, kunnen we ze laten zien dat de wereld niet alle menselijkheid en goedheid heeft verloren.

Door Mikhail en Galina het Goede Nieuws te vertellen van een Heiland die hun pijn en lijden kent en hen zoveel heeft liefgehad dat Hij voor hen gestorven is. Dat ze een onverwoestbaar Thuis in de hemel hebben. We kunnen ze de Hoop geven die reikt verder dan de dood!

Deze hulp en Hoop is zo hard nodig voor degenen die alles in de oorlog hebben verloren. Daarom zetten we ons in als Mission Possible voor een toekomt vol van Hoop!