Martuni - Hopen en bidden dat alles goed komt

Help ons dit verhaal te vertellen en deel het via je socials!

Makhatir

Met behulp van een bulldozer wordt het puin opgeruimd. Het huis is door een bominslag compleet verwoest. Hier woonden de ouders van Makhitar. Makhatir is 30 jaar, hij heeft al drie oorlogen meegemaakt. Zelf woont hij met zijn vrouw en twee kinderen vlak naast de verwoestte woning. Het gezin is hard getroffen door de recente oorlog. Hij verloor een broer en een zwager. En dat was niet de eerste keer. In de april-oorlog van 2016 verloor hij ook een broer. Zijn ouders, vrouw en kinderen had hij in veiligheid gebracht in Armenië. Zelf bleef hij achter. Op het moment van de inslag was hij gelukkig niet thuis. En dat is maar goed ook, want hij zou de explosie niet overleefd hebben.

Makhitar is erg dankbaar voor de geboden ondersteuning. “Met eigen middelen zouden wij dat nooit hebben kunnen doen.”

Martuni, het dorp waar hij woont heeft het in de oorlog zwaar te verduren gehad. Meer dan de helft van het aantal woningen is door de oorlog beschadigd. Makhitar is erg dankbaar voor de geboden ondersteuning door AMAA en Mission Possible.

Aida

Aida wil ook niet weg. “Ik zou niet weten waar we heen moeten. Ons huis is gebouwd door de opa van mijn man. Dat laat ik niet zomaar achter!” Nu woont zij er met haar man Ashot en twee kinderen Nerson (11) en Zhaganne (9). Pas twee weken na het uitbreken van de oorlog is ze met haar beide kinderen gevlucht. “Ik had geen idee waar we naartoe moesten vluchten. We hebben geen familie in Armenië. Een kennis heeft een plek voor ons geregeld. Andere mensen hielpen met vervoer”. Haar man bleef achter en vocht mee in het leger. Hij heeft de gelukkig de oorlog overleefd. Aida laat me de beschadiging in de woning zien. Een granaat is dwars door het dak gegaan en in een slaapkamer ontploft. Het dak en het plafond zijn verwoest en in de muur is een groot gat geslagen. Waren ze thuis geweest dan waren er slachtoffers gevallen. We zijn dankbaar dat dat niet het geval was!

Bert kijkt samen met Aida de plaats van de raketinslag. Dit is in de woonkamer van de familie.

Michaïl

Even verderop woont Michaïl met zijn gezin. Ook oma woont bij hen in. Oma is erg emotioneel. Haar kleinzoon, de oudste zoon van Michaïl, is in de oorlog omgekomen. Vijfentwintig jaar was hij en had trouwplannen. Voor de bruiloft was alles al geregeld. In een eerdere oorlog verloor oma ook een zoon. Michaïl werkte tijdens de oorlog in het ziekenhuis in Martuni. “Het was vreselijk. Alleen al in ons ziekenhuis hebben we zo’n 3.000 slachtoffers behandeld”.

Op de laatste dag van de oorlog beschadigde een granaat hun woning. Het gezin zat toen (zonder Michaïl) gelukkig in Armenië. Zodra de oorlog voorbij was zijn ze teruggekeerd.

Ondanks de omstandigheden gaat dit gezin niet bij de pakken neer zitten. Geen enkel gezin dat ik heb ontmoet doet dat. Ik word er stil van. Beide dochters van Michaïl willen een studie gaan volgen.

Het ene meisje wil rechten gaan studeren, het andere meisje medicijnen. Als ik vraag hoe ze over de toekomst denken krijg ik het antwoord wat ik bijna overal hoor: “We weten niet wat de toekomst gaat brengen. Het is allemaal erg onzeker, maar we hopen en bidden dat alles goed komt”.

Dankzij de fondsen die Mission Possible van EO-Metterdaad heeft ontvangen is, in samenwerking met de organisatie AMAA, een project in Artsakh gestart dat zich richt op renovatie van huizen die door de oorlog zijn beschadigd. In Stepanakert zijn in 8 woningen nieuwe ramen en deuren geplaatst die door explosies waren beschadigd. In het dorp Martuni worden 6 woningen hersteld die door de oorlog zwaar beschadigd zijn.