Radeloos

“Ik weet niet meer wat ik moet doen! Ik weet niet meer hoe ik moet rondkomen, help me alsjeblieft!” Er klinkt een snik aan de andere kant van de telefoon.

Onze noodtelefoon werkt al twee jaar. Vanuit heel Rusland komen de telefoontjes. Deze vrouwen hebben hulp nodig. Meestal bellen de vrouwen na een geweldsuitbarsting van hun man. Een acute fase; soms zijn ze net op de vlucht, soms zijn ze nog thuis.

“Ben je in gevaar? Waar ben je?”

We vragen door en komen erachter dat de vrouw die belt Lena heet. Ze woont in een grote stad. Ze snikt zo hard in de telefoon dat het moeilijk is om haar te verstaan. Het belangrijkste bij een telefoontje als deze is om erachter te komen of de vrouw en haar eventuele kinderen op dit moment in gevaar zijn.

Lena stopt met huilen en zegt: “Nee, er is nu geen acuut gevaar.”

“Welke hulp heb je van ons nodig? Wat kunnen we voor je betekenen?”

“Ik heb geen eten meer. Ik heb twee kinderen en we verhongeren…”

“Kun je naar ons toe komen? Dan geven je een boodschappenpakket. Je moet dan wel een aanvraag invullen, het is belangrijk dat je zelf bij ons komt.”

In het centrum

We nodigen Lena uit om bij onze opvang langs te komen, ze zegt dat ze er zal zijn.

Lena is erg klein en ziet er kwetsbaar uit. Ondanks dat ze 35 jaar oud is, lijkt ze wel een tienermeisje. Ze heeft twee dochters, 5 en 9 jaar oud. Lena kijkt ons met betraande ogen aan, haar handen trillen als ze de aanvraag invult. Ze is snel afgeleid. Gestrest en onzeker komt ze over. Ze vertelt dat haar man haar heeft mishandelt en haar daarna in de steek heeft gelaten. Er is geen geld en ze heeft ook geen steun van familieleden. We verzamelen wat boodschappen voor haar en Alina, onze collega, loopt met haar mee om de zware doos naar de auto te brengen.

Verbouwereerd komt Alina terug. Lena blijkt een erg goede, dure, auto te hebben en ze rijdt zelf. Wat is hier aan de hand? De meeste vrouwen die we helpen hebben geen auto, laat staan dat ze kunnen rijden. Tijdens een eerste ontmoeting stellen we niet teveel vragen, het doel is om vertrouwen te wekken en elkaar te leren kennen. Maar dit is wel een bijzondere situatie. Worden we hier bedrogen? Hoe kan een vrouw verhongeren als ze zelf zo´n goede auto heeft? Als we weer contact met Lena krijgen komen we erachter hoe het zit.

Beroemd

Lena is, of beter gezegd was, de vrouw van een beroemde atleet. Maar huiselijk geweld komt niet alleen voor in de lagere klassen. Er zijn helaas steeds meer gevallen van huiselijk geweld in de hogere kringen. Voordat haar man er vandoor ging met zijn minnares, heeft hij Lena een aantal keren mishandelt. Allerlei bezittingen schreef hij over op naam van zijn minnares, zonder dat Lena het wist. Zo kwam het dat Lena, ondanks haar sociale status, grote huis en luxe auto, na het vertrek van haar man, geen geld voor eten meer heeft. Haar netwerk en familie zijn niet meer beschikbaar voor haar. Daarnaast is ze door de hele situatie zo gestrest dat ze geen goede beslissingen kan maken. Lena en haar kinderen hebben al maanden geen fatsoenlijke maaltijd gehad, en als Lena thuis komt met het boodschappenpakket vanuit de opvang van Mission Possible, huilt het kleine gezin van geluk en dankbaarheid omdat ze kip kunnen eten.

We nemen Lena en haar kinderen onder onze hoede. De kinderen zijn zo sterk vermagerd dat ze tijdelijk naar een sanatorium worden gebracht. Lena krijgt psychologische hulp om haar trauma te behandelen. Ook gaan we aan de slag met de papierwinkel. Uitkeringen, kinderbijslag, een officiële scheiding en alimentatie, alles moet worden geregeld.

Een mooi moment in het proces is als haar dochters terugkomen uit het sanatorium. Voor hen was dat een grote vakantie. Ze zijn een stuk blijer en vrolijker. Gelukkig zien ze er ook een stuk gezonder uit.

Vrijwilligster

Nu alles weer een beetje tot rust is gekomen, is Lena ook begonnen met het bezoeken van een kerk. Ze is verbaasd dat er zoveel mensen zijn die haar lief hebben en accepteren. Dat er zoveel liefde en warmte in een christelijke gemeenschap te vinden is. En nog steeds is ze op zoek naar de bron hiervan.

Lena is nu één van onze actiefste vrijwilligers. Ze kookt eten, ze doet graag de was, maakt schoon en is bijna elke dag op het centrum. Haar auto heeft ze nog steeds, die is een grote zegen. Ze rijdt een heel aantal moeders in haar auto naar afspraken toe.

“Hoe hebben jullie mij zo uit de put gekregen? Hoe doen jullie dat?” Lena huilt nog steeds wel eens. “Het is jullie gelukt! Ik leef weer.” Het zijn tranen van dankbaarheid en vreugde.

PS: We hebben foto’s van Lena en haar dochters via de mail doorgestuurd gekregen, maar Lena heeft uitdrukkelijk gezegd dat ze niet wil dat deze foto’s gepubliceerd worden, met name voor haar kinderen.