“Er zijn hier nauwelijks activiteiten voor de jeugd.”
Het is jaren geleden dat ik Armen heb bezocht in Vardenis. Armen is voorganger van een kleine Armeense Evangelische gemeente en geeft leiding aan het plaatselijke kantoor van AMAA, de organisatie waar wij veel mee samenwerken in Armenië.
Vardenis ligt in het oosten van Armenië en is een stadje met zo’n 20.000 inwoners. Het lag op de route naar Artsakh (Nagorno Karabakh). Sinds de oorlog eind 2020 wordt deze route niet meer gebruikt. Armenië heeft grote delen land moeten afstaan aan Azerbeidzjan. De weg naar Artsakh is nu afgesloten en Vardenis is een grensstad geworden. Toch groeit de stad. Sinds de oorlog is het inwoneraantal met zo’n 3.000 mensen gestegen. Het zijn vluchtelingen uit Artsakh. Hun woning staat in gebied wat nu Azerbeidzjan is.
“Momenteel is het redelijk rustig’ vertelt Armen als ik hem vraag naar de situatie in de regio. “Maar er zijn nog steeds incidenten. Soms worden mensen uit de grensdorpen beschoten als ze op het land aan het werk zijn”.
Toekomst
In de grensdorpen is het toekomstperspectief van de jeugd niet zo rooskleurig.
Meisjes trouwen veelal jong en worden jong moeder. Vaak hebben ze niet zo veel opleiding, hoogstens basisschool. Onderwijs is te duur voor de families. Jongens krijgen jong verantwoordelijkheid voor hun jonge gezinnen en werken op het land van de familie. Er wordt gedroomd van een betere toekomst.
De enige mogelijkheid om meer geld te verdienen is naar Rusland gaan als gastarbeider. Vol goede moed trekken jongens die kant op. Eerst voor een periode, maar helaas blijven ze vaak hangen in Rusland. Daar vinden ze een nieuwe vrouw. Hun jonge vrouw, met één of twee kinderen, moet zich na verloop van tijd maar zien te redden.
En zo blijft de armoede hangen. Een nieuwe generatie groeit op, met mooie dromen, maar weinig kansen. Met de groei van de dorpen in deze regio willen we deze cirkel doorbreken.
