Jekaterinaburg

De aanschaf van het opvangtehuis in Jekaterinaburg is ook gefinancierd door een EO-Metterdaad actie in het verleden. Al in 2004 begonnen Andrei en Natascha met straatpatrouilles om straatjeugd van een maaltijd te voorzien. Nog geen twee jaar later kwamen we met elkaar in contact en in de winter van 2006 werden er een viertal korte documentaires gemaakt. We denken daar nog regelmatig aan terug. Hoe koud het toen wel niet was; – 26C. Hoe we op zoek gingen naar een moeder van wie haar kind net zelfmoord had gepleegd. Veel van de straatjeugd die we toen hebben ontmoet, leeft nu niet meer. Maar er zijn gelukkig ook mooie voorbeelden. Meisjes die zijn getrouwd zijn en moeder zijn geworden en met hun kinderen de kerk bezoeken. Andrei is naast directeur van Mission Possible ook voorganger van een snelgroeiende kerk.

Het opvangtehuis in Jekaterinaburg is een groot familie huis. Hier zitten kinderen die tijdelijk of voor altijd uit hun gezin zijn geplaatst. Met enige regelmaat brengt de politie kinderen langs. Vaak zijn ze dan gebeld door buren die een ruzie melden. De situatie is dan zo ernstig dat kinderen direct uit huis moeten worden geplaatst. Direct plaatsing in een staatsweeshuis is vanwege de Russische wetgeving niet mogelijk. Een spreekwoord die hierop van toepassing is, is: ‘ymom Rossiya nye ponyat’, oftewel: ‘met het verstand valt Rusland niet te begrijpen’. Kinderen komen vanuit deze crisissituatie regelmatig in ons opvanghuis terecht. 

Katya

Ik zie veel bekende gezichten. Maar ook nieuwe. Katya is zo’n nieuw gezicht. Als ze mij verteld hadden dat ze 14 jaar oud is had ik het ook geloofd. Maar ze is 20 en net moeder geworden. Zelf is ze opgegroeid in een weeshuis. En totaal niet voorbereid op een zelfstandig bestaan in de maatschappij. Ze heeft geen flauw idee hoe ze haar kind moet verzorgen en opvoeden. De vader van haar dochter is niet meer in beeld. Als Katya niet bij ons in de opvang terecht kon, was ze de voogdij over haar kind direct verloren. Die zou dan, net als Katya, in een weeshuis worden geplaatst, met hoogstwaarschijnlijk een zelfde toekomst.

Veel van de kinderen blijven bij ons totdat ze volwassen zijn. Wij helpen hen dan aan zelfstandige woonruimte. Wezen hebben volgens de Russische wet recht op woonruimte en krijgen dat toegewezen. Maar daar gaat nog wel eens wat fout. Woonruimte is ook hier kostbaar….

Huisbezoeken

Samen met Natascha en Galya gaan wij de volgende dag op bezoek bij gezinnen. Galya heeft zelf ook een verleden van drugsgebruik. Voor Sociale Zaken was zij een hopeloos geval. Zij zagen het destijds niet zo zitten dat Mission Possible gezinnen thuis wilde gaan bezoeken. “Als jullie Galya kunnen helpen, dan hebben we er nog wel 600 voor jullie”. Maar Galya heeft haar leven door de opvang van Mission Possible een nieuwe start kunnen geven. We zijn daar erg dankbaar voor en we zijn blij dat Galya nu met ons meegaat en zich samen met ons inzet voor de missie van Misison Possible!

Alle gezinnen die we bezoeken lopen het gevaar vanwege hun omstandigheden hun kinderen te verliezen. Dat kan door alcoholmisbruik en/of fysiek geweld zijn. Te krappe woonruimte, te weinig voedsel. Als we bij het gebouw van het eerste gezin aankomen wijst Galya me op een redelijk uitziende flat even verderop. “Veel weeskinderen hebben door de overheid in dat flatgebouw een kamer toegewezen gekregen. Maar zonder begeleiding gaat het vaak fout. Afgelopen maand waren er drie zelfmoorden”.

De woonomstandigheden van het gezin dat we bezoeken zijn dramatisch slecht. Een smerige kamer met nauwelijks meubilair, er lopen kakkerlakken. Toilet en douche moeten worden gedeeld met andere bewoners op de gang. Ik zie her en der kleine kinderen. Een meisje, de moeder van twee van de kinderen ligt te slapen. Tijdens ons bezoek wordt ze niet wakker. Haar moeder zit op een matras op de grond. Op haar gezicht duidelijk sporen van overmatig drankgebruik. De jongeman die er rondloopt blijkt niet de vriend te zijn van haar dochter maar haar eigen partner. Samen hebben ze twee kinderen in dezelfde leeftijd als de kinderen van haar dochter.

Ik krijg van hem, ondanks alles, geen verkeerde indruk. Hij heeft een aantal bewoners op de gang gemobiliseerd en samen renoveren ze de doucheruimte. Alleen de mensen die hebben meebetaald mogen er gebruik van maken. Dit zou een goede stap vooruit kunnen zijn voor deze mensen.

De woonruimte van het volgende gezin, ouders met 3 kinderen, ziet er netter uit, maar er is minder ruimte. Een kamer en een klein keukentje; 20 m2. “Arthur, de veertienjarige zoon houdt dit gezin draaiende” verteld Galya. “Hij belt ons als er iets geregeld moet worden. Zijn ouders hebben een drankprobleem. De school heeft ons verteld dat Arthur een pientere jongen is die goed kan leren. Maar de laatste tijd krijgt hij slechte cijfers. Eerder kwam hij regelmatig langs in ons tehuis en kreeg hij huiswerkbegeleiding, maar de afgelopen week is hij niet geweest.”

Arthur is niet erg spraakzaam en hij kijkt triest uit z’n ogen. Ik heb medelijden met hem.

’s Avonds stap ik op de trein naar Omsk. Ruim tien uur naar het oosten. Het wordt voor mij de eerste keer dat ik Omsk bezoek en ben benieuwd wat ik daar ga aantreffen. Gerande zal de volgende dag terug vliegen naar Nederland.