“Hij heeft alles in mij vermoord”
verhalen van vrouwen uit Basjkirië die huiselijk geweld hebben overleefd.

Op het eerste gezicht lijkt het een gewoon stadsappartement. Gezellige bijeenkomsten in de keuken, warm eten op het fornuis, kindergelach. Maar hier hingen zonder overdrijving levens aan een zijden draadje en werden tientallen mensenlevens gered. Ze komen hier als ze nergens heen kunnen: met kneuzingen, breuken, zonder extra kleding en documenten, zoals na een brand, en soms op blote voeten.

In eerste instantie is het moeilijk te geloven dat bijna al deze gezinnen het slachtoffer zijn van huiselijk geweld. Voor hen is de meest verschrikkelijke droom werkelijkheid geworden – wanneer het niet mogelijk is van iemand weg te vluchten die in staat is tot zware mishandeling of zelfs moord. En je woont met hem onder hetzelfde dak.

De moeder van twee kinderen, Nargiza, heeft een gecompliceerde geschiedenis, 16 jaar lang. Ze verdroeg het, ging weg, kwam terug en verdroeg het weer. Angst voor het leven van kinderen speelde een doorslaggevende rol.

De zevenjarige Alina noemt deze plek nu naar huis, hoewel ze ‘s nachts soms nog steeds niet goed slaapt.

Hier begin je te begrijpen dat dergelijke verhalen zeker niet ongewoon zijn, ze zijn maar al te vaak achter de gesloten deuren van aangrenzende appartementen. Alice is pas 22 en zit nu in haar moeilijkste periode. Ze vraagt ​​haar gezicht niet te laten zien, want ze is nog steeds doodsbang voor haar man. Het meisje groeide op in een weeshuis en droomde haar hele leven van een eigen gezin. Maar toen ze trouwde en zwanger raakte, realiseerde zij zich dat ze samenwoonde met een echte sadist.

Nadat de baby was geboren, werd het nog erger. De tiran-echtgenoot besefte dat er niemand was om Alica te beschermen en veranderde haar leven in een regelechte hel. Uit de details die de jonge moeder vertelt, stolt het bloed in mijn aderen.

Hoe dit soort verhalen kunnen eindigen wordt regelmatig verteld in nieuwsbulletins. Deze vreselijke beelden verspreidden zich over het hele land: hij stak zijn vrouw op brute wijze neer langs de weg, vlak voor de ogen van twee kleine kinderen.

Een andere tragedie – in Karmaskaly – waar een jaloerse echtgenoot een bloedbad organiseerde in een kleuterschool en zijn vrouw-leraar mishandelde. Zowel de dorpelingen als de politie wat er in dit gezin speelde.

Dit te voorkomen is de taak van de non-profit organisatie Mission Possible. Volgens psycholoog Natalya Slobodyan is in het geval van huiselijk geweld de enige uitweg voor een vrouw te vluchten zonder achterom te kijken.

Het adres van de opvang, waar vrouwen met kinderen noodhulp kunnen krijgen, wordt strikt vertrouwelijk gehouden; alleen het hotline-nummer wordt gepubliceerd. Dergelijke veiligheidsmaatregelen zijn nodig omdat de agressie van de aanranders die van hun slachtoffers worden beroofd, andere gezinnen die hier wonen, en zelfs de werknemers van de organisatie kan treffen.

Het werk van de organisatie begon meer dan tien jaar geleden, en in het begin hielp het straatkinderen. Hier zijn bijvoorbeeld foto’s van de straten van Ufa in die jaren. Een tiener klimt met een zak lijm in de hand uit een gat onder de garage waar hij woont om voor het eerst sinds lange tijd warm eten te eten dat door vrijwilligers is gebracht.

Sinds 2013 is hier al een gezinsopvang geopend voor vrouwen met kinderen in moeilijke levenssituaties. Psychologen en juristen helpen hen weer op eigen benen te staan ​​- een baan te vinden, kinderen op een kleuterschool of school te regelen en indien nodig zelfs naar een andere stad te verhuizen. Jonge moeders voor wie geweld tot het verleden behoort, blijven hier komen. Hun ervaring helpt tenslotte anderen.

Vandaag is een masterclass over handwerken met thematische ondertoon. Op zulke bijeenkomsten communiceren vrouwen en kinderen, vieren ze feestjes, bakken ze wafels of koekjes. Kortom, ze wennen gewoon aan het leven zonder geweld.

Er heerst hier een geweldige sfeer – een glimlach op hun gezichten en een speciale warmte. En dat is geen toeval, zeggen medewerkers. Het belangrijkste dat gezinnen na een horrorervaring nodig hebben, is tenslotte eenvoudige menselijke ondersteuning. En alleen wij doorbreken deze idylle onbewust door vrouwen te vragen hun verhalen te delen.

Karina heeft een ongewone bestemming – ze is een circusartiest, koorddanser. Ze herinnert zich hoe ze voor het publiek werkte op de hoogte van een gebouw met negen verdiepingen en vergelijkt de val van daaruit met wat er in haar gezin is gebeurd.

Karina slaagde erin om aan deze nachtmerrie te ontsnappen en nu, twee jaar later, is ze gelukkig met een andere man. Zij geeft aan: hij is precies het tegenovergestelde – zorgzaam en betrouwbaar. Samen verwachten ze een kind. Karina’s voorbeeld inspireert andere vrouwen.

Er zijn veel redenen waarom vrouwen geweld blijven ondergaan, zeggen psychologen. Het is de angst om alleen gelaten te worden, en de angst om naar de politie te gaan. De meesten hopen dat de man zal veranderen, ze proberen het gezin bij elkaar te houden in het belang van de kinderen, zonder te beseffen dat dit voor hen een directe bedreiging is, zowel fysiek als psychologisch.

Veel vrouwen beschouwen de mishandeling van hun man als de norm, omdat hun ouders hetzelfde met hen deden.

Nastya wist anderhalf jaar geleden te ontsnappen aan haar tiran-echtgenoot, maar ze geeft toe dat ze psychologisch nog steeds niet is hersteld. Een mooie jonge vrouw is bang voor nieuwe relaties met mannen. En ze maakt zich vooral zorgen om haar kind: midden in het familiedrama kreeg haar zoontje een neurologische aandoening.

Nastya zegt: het was niet gemakkelijk om weg te gaan, want haar man heeft haar lange tijd bijgebracht dat niemand haar nodig had, iedereen in de buurt was slecht. En ze begon het zelf te geloven. Maar hier realiseerde ik me dat er mensen zijn die niet onverschillig staan ​​tegenover het ongeluk van iemand anders. Nu probeert ze te voorkomen dat de andere meisjes in de val lopen. Ze zegt dat de agressor in een vroeg stadium in de relatie kan worden herkend, omdat de meesten van hen hetzelfde scenario volgen: eerst mooie verkering, beloften, geschenken, en dan beginnen macht en controle.

Alles kan een reden worden voor mishandeling: problemen op het werk, ongegronde jaloezie of een kleinigheidje in het huishouden. Tegelijkertijd is geweld altijd cyclisch, benadrukken psychologen. Na het geweld vraagt ​​de agressor altijd om vergeving, verontschuldigt zich, koopt weer cadeaus, er volgt een periode van rust, maar dan wordt alles noodzakelijkerwijs herhaald.

Gulya was geen slachtoffer van fysiek geweld, maar bevond zich in een situatie van ernstige emotionele vernedering. Met twee kleine kinderen, van wie de jongste nog maar zes maanden oud was, zette haar man haar op straat en toen ze uit wanhoop vroeg om terug te komen, moest ze in hetzelfde appartement wonen met zijn nieuwe vrouw.

Gulya slaagde erin om te vertrekken en op eigen kracht haar leven weer op de rails te krijgen. Ze ontmoette een waardige man en trouwde opnieuw. Sindsdien zijn er verscheidene jaren verstreken, maar de angst leeft nog steeds ergens binnenin.

Het belangrijkste voor een vrouw in zo’n situatie is om weer in liefde en in zichzelf te geloven, en ook om te onthouden dat de wereld niet beperkt is tot vier muren, onder hetzelfde dak met een tiran. Dat er een ander leven is – een leven zonder geweld, je hoeft alleen maar over de drempel te stappen.