Katya
Katya was een alleenstaande moeder en haar leven verkeerde in een hopeloze situatie.
“Mijn jongen huilde 's nachts van honger en vroeg mij om brood! Maar ik had niets te geven. Het heeft mijn hart gebroken.”
“Tegelijkertijd had ik het gevoel dat ik mijn kind bijna haatte, omdat ik alleen voor hem moest zorgen, en dat lukte me niet. Mijn zenuwen waren aan flarden en ik schreeuwde tegen het kind. Het feit dat ik mezelf niet in bedwang kon houden, maakte dat ik me nog ellendiger voelde. Ik voelde me de hele tijd schuldig.”
Katya was heel erg bang dat ze de voogdij over haar zoon zou verliezen, zoals enkele jaren eerder met haar dochter was gebeurd…
Opgegroeid in een kostschool voor wezen
Katya werd op achtjarige leeftijd naar een weeshuis gebracht en van daaruit een paar jaar later naar een internaat voor weeskinderen die ondersteunend onderwijs nodig hadden.
“Mijn beste herinneringen uit die tijd zijn de Bijbelstudies die door een groep van de plaatselijke kerk werden georganiseerd. Ik heb toen ook een kerk bezocht. Dat was in 2003. “
Na het internaat ging het met Katya steeds slechter. Haar relaties mislukten en ze bleef alleen achter met haar zoontje.
Een christelijke vriendin vertelde Katya over het nieuwe rehabilitatiecentrum
“Mijn enige steun was een vriendin met wie we tijdelijk zijn gaan samenwonen. Ze wist van dit centrum in Omsk af en zei: je hebt nog steeds een kans! “
Katya nam zelf initiatief om haar leven te veranderen en meldde zich bij ons opvangcentrum, waar een paar andere moeders met hun kinderen in een vergelijkbare situatie zaten. Hier kwam ze opnieuw tot geloof in Christus, en het proces van innerlijke genezing begon. Katya gaat weer naar de kerk en heeft nieuwe vrienden gemaakt. Agressie en bitterheid zijn vervangen door vreugde.
``Ik ben mijn zenuwen kwijt en geschreeuw. Voor het eerst in mijn leven kan ik liefhebben! Ik droom van een appartement. En ik zou heel erg graag vrijwilliger blijven in dit centrum.``
Steun vrouwen als Katya in Omsk en doneer nu!