Het laatste huis van het dorp
De weg naar het dorp Serbka is hobbelig en moeilijk te rijden. We zijn op ongeveer 100 km van Odessa. Zoals in veel Oekraïense plattelandsdorpen, is armoede een dagelijkse realiteit. De lange schaduwen van de ineenstorting van de Sovjet-Unie strekken zich uit tot op de dag van vandaag. De vervallen en verlaten industriële gebouwen aan de rand van het dorp, slechte en onverharde wegen, hoge werkloosheid en overmatig drugsgebruik. Dit alles komt op een droevige manier tot uiting in het leven van de gezinnen die er wonen.
Ons team arriveert in het dorp. Naast voedselhulp hebben we pakjes voor de kinderen bij ons. Onder de verspreide huizen kiezen we de meest ellendige woningen voor onze bezoeken.
Direct aan de rand van het dorp, op het erf van een bescheiden huis, doet een moeder de was. Omdat er geen stromend water in huis is, spoelt ze de kleren van het gezin buiten, in ijskoud water. Hoewel het weer koud en winters is, staat de deur van het huis open. De defecte schoorsteen blaast rook naar binnen. Het jongste kindje zit in de deuropening, de oudere kinderen zijn nog niet thuis.
Als ze ons ziet, haast de vrouw zich snel naar binnen, want ze is bang dat de maatschappelijk werkers komen om haar kinderen bij haar weg te halen. Als we de vrouw vertellen waarom we komen, om te helpen, begint ze te huilen. Ze vertelt dat ze Elena heet en een alleenstaande moeder van vier kinderen is.
Elena neemt dankbaar het meegebrachte voedsel in ontvangst. Het jongste kindje is erg blij met de pakjes die ze krijgt. Mooie cadeaus, maar ook nuttige dingen. Als de andere kinderen thuiskomen geven we hen ook geschenken. Het raakt het hart van moeder en kinderen. We luisteren naar Elena terwijl ze haar diepste zorgen en zware lasten met ons deelt. Samen bidden we voor haar en haar kinderen en vertellen over Jezus en het grootste geschenk dat Hij ons gaf, de vergeving van zonden en het eeuwige leven. We laten Elena dankbaar achter en beloven nog eens langs te komen. Dan zullen we een Bijbel voor haar meenemen.
