De Kinderen van Artsakh

“Mama, wanneer gaan we weer naar huis?”. “Mama, wanneer komt papa thuis?”. Vragen die door de kinderen van Artsakh bijna dagelijks aan hun moeder worden gesteld. Maar mama heeft het antwoord niet. En als ze het antwoord wel heeft durft ze het haar kinderen niet te vertellen. Voor veel kinderen van Artsakh is er geen thuis meer. Het gebied waar hun huis staat is afgestaan aan een ander land. Zij kunnen nooit meer terug. Nooit meer naar hun oude school. Nooit meer spelen met vriendjes en vriendinnetjes. Veel kinderen hebben hun vader verloren. Hij komt nooit meer terug. Op het eerste gezicht zie je op de foto’s vrolijke kinderen. Over hun toekomst denken ze niet na. Maar soms dringt bij hen het besef door dat het nooit meer zo zal zijn als vroeger.

Met z’n Allen in Een Kamer

Duizenden vluchtelingen zijn onder gebracht in motelkamers, leegstaande huizen en appartementen. Ook in het zomerkamp van AMAA, de organisatie waar Mission Possible mee samen werkt, zijn ruim 150 vluchtelingen opgenomen. Met meerdere gezinnen in een ruimte. Soms met 4 generaties. En dat is behelpen. Maar de familiebanden zijn sterk. Soms is er contact met de mannen aan het front. Het gezin van Rita maakt zich grote zorgen. Zij is met haar moeder, twee dochters en oma ondergebracht in een kamer. Haar broer is vermist. Al dagen zijn zij op zoek en bellen ze met ziekenhuizen en mortuaria. Maar zonder resultaat. Als ik hen de volgende dag weer tegenkom is de verslagenheid groot. Haar broer is omgekomen. Waar zijn lichaam zich bevindt is niet bekend.

Lang Zal je Leven

Halsoverkop moeten vluchten, alles achter moeten laten, man aan het front, overnachten met meerdere gezinnen in een kamer, geen uitzicht op terugkeer en dan de verjaardag vieren van je zoontje dat drie jaar is geworden. Het is veelzeggend voor de veerkracht van deze mensen. “Wij zijn niet in de stemming om feest te vieren. Onze situatie is verre van optimaal maar we willen niet bij de pakken gaan neer zitten. Onze kinderen hebben het al moeilijk genoeg”.