‘Arts wil ik worden!’
Mane is nog maar acht jaar maar ze is stellig. Haar twee jaar oudere zus, Anoush weet het ook: lerares Armeense en Engelse taal. Ze zitten naast elkaar op een geïmproviseerd bed. Het matras is op een paar stenen gelegd. Zo is het in ieder geval los van de vloer en trekt de kou er niet in. Verder staat er niet veel in kamer. Het is overleven voor het gezin Stepanyan. Vader Armen heeft geen vast werk. Eerder ging hij nog wel naar Rusland als gastarbeider. Maar sinds zijn vader, die daar woonde is overleden is dat nu lastig. En in het stadje Ijevan waar ze wonen is geen werk. Fabrieken zijn na val van de Sovjet Unie gesloten. Mensen die de mogelijkheid hebben trekken weg. Af en toe heeft Armen een klus. Dat levert hem 5.000 DRAM per dag op, nog geen 10 Euro. Maar vaker dan drie keer per maand komt dat niet voor. Ik vraag hen hoe ze rondkomen. “Gas hebben we niet. Voor de verwarming sprokkel ik hout. Elektriciteit kost 5.000 DRAM per maand, in de winter 8.000 DRAM. We krijgen een kinderbijslag van 29.000 DRAM. We verzamelen bessen in het bos en we verbouwen wat groente in onze tuin.” Moeder Arpine heeft ook geen werk. Zij heeft destijds haar studie wegens geldgebrek niet kunnen afmaken. Hun situatie lijkt uitzichtloos. Maar Anoush en Mane hebben hun dromen.
Later ga ik op bezoek bij het gezin Khodjamiyan. Ze staan me bij het hek al op te wachten. Hun situatie is niet veel beter, eerder slechter. Ook hier zijn beide ouders werkloos. Lisanne probeert wat te verdienen door schapenwol te wassen. “Zwaar werk” zegt ze want ze doet alles met de hand. “Als ik iets anders kon krijgen deed ik het direct”. Ze is eigenlijk verpleegster maar er is geen baan voor haar in Ijevan. Haar man is bouwvakker en verdient af en toe iets met een klus. “We zien altijd tegen de winter op. 1m3 hout kost wel 10.000 DRAM en je hebt er minstens 6 nodig. Een liter melk kost 300 DRAM, dat kunnen we zelfs niet elke dag kopen. We eten meestal brood en macaroni. We hebben in de tuin een granaatappelboom. Die zorgt voor onze vitaminen”. Een bijkomend probleem voor het gezin Khodjamiyan is dat zij voor hun drie kinderen geen kinderbijslag krijgen. Op het adres waar zij wonen, staan meer volwassen familieleden ingeschreven. De overheid gaat er vanuit dat die bijdragen in het onderhoud. Maar ze wonen er niet. “Uitschrijven kost geld en bovendien willen ze dat niet” zegt Lisanne. “Dragen ze dan wel bij?” vraag ik. “Heel enkel, iedereen heeft moeite met het hoofd boven water te houden”.
De kerk in Ijevan is een dagopvangprogramma begonnen voor kinderen uit gezinnen als Stepanayan en Khodjamiyan. Na school komen de kinderen naar de kerk. Ze krijgen een maaltijd. Daarna wordt er huiswerk gemaakt en zijn er extra lessen en handvaardigheid. Ook is er veel aandacht voor sport en spel en wordt er in de zomer een vakantiekamp georganiseerd. De gezinnen worden thuis bezocht door een maatschappelijk werkster. “Wij willen niet dat kinderen vanwege de armoede thuis achter raken op school.” zegt Albert, voorganger van de kerk. “Met onze activiteiten zorgen wij ervoor dat kinderen de school afmaken en hun talenten ontwikkelen. Helaas zijn onze mogelijkheden beperkt en kunnen we niet alle kinderen die onze hulp nodig hebben helpen.”
Mission Possible wil Albert helpen. Momenteel komen er dagelijks zo’n 20 kinderen naar de dagopvang. We willen dat aantal verdubbelen. Daarnaast gaan we de faciliteiten van de dagopvang verbeteren. Een week in de dagopvang kost 20 Euro.
