Kristina is een van de vele vrouwen die hulp hebben gekregen. Dit is haar verhaal.
Toen Kristina (naam is veranderd) naar het Dobromirka-centrum kwam, zag ze er depressief uit en een beetje vijandig. Ze bleef bij de anderen vandaan en sprak met niemand. Toen ik haar omarmde en haar verwelkomde, stond ze stijf en ongemakkelijk en reageerde niet op mijn knuffel.
Kristina’s ogen bewogen rusteloos achter haar dikke bril. Toen ze bepaalde vragen moest beantwoorden, was ze nauwelijks in staat om woorden te formuleren. Ik zag hoe moeilijk het voor haar was om met de anderen in de vergaderruimte te zitten.
Kristina had nooit gehuild. Haar karakter was gehard door haar jeugd doorgebracht in een weeshuis. Ze had het respect van de andere kinderen gekregen – waar nodig met vuisten.
Toen ze opgroeide, was er een grote verandering in haar leven. Ze werd christen en besloot haar aandacht en inspanningen te richten op het dienen van God en mensen.
Ze adopteerde een meisje met een beperking van een weeshuis dat niemand wilde. De vierjarige zag eruit als een kind van negen maanden en lag hulpeloos in bed. Het kind kon niet praten, lopen of eten. Ze had maar een paar maanden te leven gekregen.
Kristina wijdde zich aan het kind en gebruikte al haar geld voor behandelingen. Haar liefde en geduld waren enorm en haar kracht kwam van geloof en gebed.
Na acht jaar van opvoeding en behandeling was het meisje uitgegroeid tot een mooie tiener die met hulp van een assistent naar school ging. Maar toen gebeurde er iets vreselijks.
Een buurman bedroog het naïeve jonge meisje, dat niet dezelfde redeneercapaciteit had als haar leeftijdsgenoten, en verkrachtte haar. Toen Kristina hoorde wat er was gebeurd, was ze in shock. Ze stormde woedend naar het huis van de buren en zwoer: “Ik zal hem vermoorden!” Anderen die bij haar waren hielden haar tegen. Toen probeerde ze zichzelf van het leven te beroven. Het jonge meisje was diep getraumatiseerd en haar toestand werd verergerd door haar beperkte vermogen om het te begrijpen.
Kristina kwam mentaal moedeloos naar ons centrum. Maar God genas haar. Na het bijwonen van “De Zoom van Zijn Kleed “, vertrok ze vol leven en hoop! We blijven regelmatig contact met haar houden.
Hieronder staat een brief die Kristina ons gaf toen ze vertrok. Dit zijn woorden uit haar hart.