In ons vorige blog kon je lezen over Irina, die op de vlucht is van Oekraïne naar Bulgarije. Irina is de dochter van onze Mission Possible collega Oleg. In Bulgarije zal ze opgevangen worden door de Mission Possible medewerkers en bij hen verblijven. Nadat ze de grens met Moldavië is overgestoken schrijft ze op Instagram over haar ervaringen. Het is goed om bij het lezen van deze blog als achtergrond informatie te weten dat Moldavië het armste land van Europa is. Het grenst onder tegen Oekraïne aan.

Over de grens

“Moldaviërs zijn mensen met het grootste hart🙏🏻. Ik heb nog geen cent uitgegeven in Moldavië. Vrijwilligers staan aan de andere kant van de grens op ons te wachten en zetten ons op een gratis bus naar de hoofdstad. Ze bieden dekens en warme kleren aan, geven ons eten en drinken. Ik heb geen honger, maar ik kan de aangeboden noten met gecondenseerde melk niet weigeren. Het smaakt naar mijn kindertijd… 

Onderweg spreek ik met één van de vrijwilligers over de typische gerechten van Odessa. Aan het einde van het gesprek geeft hij me zijn telefoonnummer: “Als je hulp nodig hebt, bel  me dan. Dat kan op elk moment”. Ook geeft hij me 400 Moldavische lei (het blijkt dat ze hier hun eigen valuta hebben😅). En je gelooft het niet: zo veel kostte mijn ticket voor de bus Chisinau-Boekarest wat ik later kocht 😭💔

We komen uit bij een hulporganisatie (of iets dergelijks), waar alweer andere vrijwilligers bezig zijn met onze hervestiging. Terwijl we wachten, krijgen we opnieuw thee, broodjes en koekjes aangeboden. Huisvesting is ook gratis – alles wordt verzorgd door lokale bewoners.

Overnachten

We worden naar onze slaapplaats gebracht door een makelaar. Hij is vader van twee kinderen, en is al die drie dagen niet thuis gekomen, omdat hij vluchtelingen (ik zal nooit aan dit woord wennen) vervoert in zijn eigen auto van de grens naar de hulporganisatie. Van daaruit rijdt hij verder naar verschillende delen van de stad en regio. Drie nachten heeft hij niet geslapen. Absoluut belangeloos.

We brengen de nacht door op 1,5 uur rijden van de hoofdstad in een klein stadje (eigenlijk is het meer een dorp) in het huis van een 75-jarige grootmoeder die niet goed Russisch kent, maar duidelijk uitspreekt “«Путин – баран»”. (Putin gevolgd door een Russisch niet te vertalen scheldwoord) Het is moeilijk om het daarmee oneens te zijn😂 Zoals alle oma’s probeert ze ons zoveel mogelijk te verwennen met eten en drinken😂

Verder reizen

‘s Middags worden we weer naar Chisinau (Hoofdstad van Moldavië) gebracht, waar we in een warm huis (ons gezelschap bestaat inmiddels uit 6 personen) hartelijk worden ontvangen door een Moldavische familie. Ze dekken zogenaamd haastig de tafel, het was een groot feest! We konden douchen (ons weer mens voelen) en slapen in comfortabele bedden.
En alsof ze nog niet genoeg hadden gedaan, hebben ze ook nog ook nog een tas met eten ingezameld voor iedereen onderweg! Een groot, zwaar pakket. Ze nemen me mee naar het station, helpen me kaartjes te kopen en zegenen me voor onderweg.

Moge God ook hen bewaren! En Hij zal het duizend keer terugbetalen 🙌🏻 Woorden kunnen niet beschrijven hoe ontroerd ik ben door wat deze mensen voor mij hebben gedaan, een volslagen vreemde. En ze blijven het doen voor elke Oekraïner🙏🏻🇺🇦

In Moldavië is “ik kom uit Oekraïne” een codewoord, waarna 💯% van de mensen u gastvrij zal helpen.”