Stil en ontroerd zijn we door de betrokkenheid van onze achterban rondom de crisis in de Oekraïne. Wat een berichten, telefoontjes, donaties, steunbetuigingen en liefde mochten we afgelopen weekend ontvangen.
Deze steun geeft ons en onze mensen in het veld energie. Want op dit moment worden we geleefd. Terwijl de wereld vorige week compleet op de kop wordt gezet door de crisis in Oekraïne, draaide ook ons leven om.
Bert zit dag (en nacht) achter de laptop, volgt alle nieuws en is voortdurend in gesprek met mensen in, met name, Oekraïne. Uit de chaos van berichten die we binnenkrijgen maken we blogs, Social Media berichten en nieuwsbrieven om jullie op de hoogte te houden.
Een heel bijzonder verhaal willen we met jullie delen. Omdat dit verhaal de kracht van Mission Possible laat zien. We zijn met elkaar verbonden. Een inkijkje, persoonlijk, intiem en heftig.
Zoals we al eerder vertelden hebben we veel contact met Oleg, onze collega in Odessa. Hij heeft besloten om te blijven. Hij vertelt over wat hij meemaakt. Zijn dochter, Irina, is gevlucht. Op Instagram doet zij verslag van haar vlucht. Bert heeft contact met haar en we mogen haar ervaringen delen.
Vader Oleg in Odessa, Oekraïne
Het luchtalarm gaat af, we zitten beneden met de lichten uit. We horen beschietingen verderop” zegt Oleg uit Odessa. “Het front komt dichterbij”. De dag ervoor is Oleg teruggekomen van de grens met Moldavië. Hij heeft zijn dochter Irina (20) weggebracht. “Zeker 20 km lang file voor de grenspost. Ik ben op de andere weghelft tegen het verkeer in gaan rijden. Bij de grenswachten heb ik Irina afgezet. Verder mocht ik niet. De mensen daar waren heel behulpzaam. De grenswachten hielpen Irina met het dragen van haar koffer en mensen uit het dorp hebben haar opgevangen. Daar heeft ze overnacht en vandaag reist ze door naar Roemenië en dan Bulgarije.”
Mission Possible heeft een kantoor Sofia en regelt voor Irina onderdak. Oleg is teruggereden. Bij aankomst in Odessa was de avondklok in gesteld en werd hij aangehouden door Oekraïense militairen. “Ik spreek Oekraïens maar met een Russisch accent en dat vonden ze erg verdacht. Ik moest m’n telefoon laten zien. Maar daar stonden foto’s op van onze hulp aan kinderen. En Bijbelteksten. Ik heb ze nog bemoedigend kunnen toespreken en ik mocht door.”
Oleg heeft besloten om in Odessa te blijven. Hij is voorganger en wil zijn mensen niet achterlaten. Niet iedereen uit zijn gemeente kan en wil weg. “Er is veel angst en bezorgdheid onder de mensen en ik voel dat ik hier nodig ben. Zondag hebben we nog een dienst via Zoom gehouden”.
De winkels in Odessa raken leeg, maar Oleg heeft voldoende voedsel en drinken ingeslagen en maakt zich daarover nog geen zorgen.
Dochter Irina vlucht naar Mission Possible in Bulgarije
Nadat haar vader Irina heeft afgezet aan de grens, kunnen we haar verhaal verder volgen via Social Media. Ze doet verslag van haar vlucht en hoe zij deze vlucht ervaart:
“In mijn leven wilde ik vooral reizen. En nu, de komende dagen, moet ik door drie landen reizen, en ik kan niet stoppen met huilen. Dit is geen toeristische reis – ik ben op de vlucht voor de oorlog. Heel mijn leven zit in één koffer. Nu ben ik een vluchteling. Mijn familie blijft ondertussen in Odessa. Mijn hart blijft in Oekraïne💔
En wat ervan over is neem ik mee. Samen met de ring van mijn moeder – “Je zult het teruggeven als we elkaar ontmoeten” en de woorden van mijn broertje: “Ik zegen met alle zegeningen.”
Huis en familie verlaten zonder te weten wanneer je terugkomt en wanneer je ze weer zult zien, is een van de ergste gevoelens op aarde. Ik had mijn wensen beter moeten verwoorden.”
Bij de grens met Moldavië
“Ik. Weg. Duisternis. Een tas, een rugzak en een enorme koffer die je op je handen moet dragen, omdat het handvat kapot bleek te zijn – het is onmogelijk om het te dragen. Zeker op een onverharde weg.
Mijn vader heb ik achtergelaten – de grenswachten lieten hem niet met mij mee gaan. Zelf gingen ze ook niet. Niemand voor mij. Niemand achter mij. Weg, koffer, ik. En ergens ruim een kilometer verderop de controlepost.
Mijn handen doen pijn van het gewicht. Tranen rollen over mijn wangen. “Dit is niet het moment om in te zakken”, denk ik. “Raap jezelf bij elkaar.” Maar de tranen komen er nog steeds verraderlijk uit als ik aan de slagboom sta met honderden andere mensen zoals ik, die hun huizen verlieten in de hoop een toevluchtsoord voor lichaam en ziel te vinden.
Niet alleen
“Nou, wat is er…? Alles komt goed.” Twee meisjes die in de buurt staan troosten me. En als ze erachter komen dat ik alleen ben, zeggen ze: ‘Niet meer. Je zult bij ons zijn.” Ze zijn op weg naar Griekenland – wij zijn onderweg.
’s Nachts word het erg koud. Ik verliet mijn thuis in grote haast en vergat de juiste kleren aan te trekken – niemand heeft me geleerd wat ik moet dragen als je de grens oversteekt wanneer je je thuisland verlaat, waar oorlog is. Al snel voel ik mijn armen en benen niet meer. Maar dat is het minste van de problemen. Ik knijp zoveel mogelijk in mijn paspoort in mijn jaszak. Om op zijn minst enig contact met de werkelijkheid te onderhouden.
We staan. We staan voor een lange tijd. Ik huil niet meer. We maken ongepaste grappen en lachen nerveus. We blijven optimistisch.
Na 3 uur bij de grens bevinden we ons aan de Moldavische kant. Vrijwilligers ontmoeten ons daar – oneindig vriendelijke mensen die een onderscheiding verdienen💔”
Veilig
Op dit moment is Irina ook de grens met Roemenië overgestoken. Ze is veilig en op driekwart van haar reis. Ze moet nog één groot stuk reizen, van Roemenië naar Bulgarije. Daar zal het Mission Possible team haar opvangen. Maar eerst gaat Irina uitrusten en slapen, voordat ze verder kan trekken. Volgende week hopen Bert en Gerande Irina te ontmoeten als ze naar Bulgarije gaan.
