De rozenvallei is een van de toeristische attracties van Bulgarije, maar veel van de lokale bevolking leeft in diepe armoede. Maak hier kennis met enkele van de kinderen en hun gezinnen die hier wonen en die door Mission Possible worden geholpen.
``Als ik groot ben, wil ik advocaat worden!``
Slechts een paar kilometer van Karnare ligt het dorp Pevtsite. De situatie en sfeer in dit andere dorp in de Rozenvallei is heel anders. We werken nu zo’n tien jaar in Pevtsite, samen met de plaatselijke kerk. Zondagsschool, alfabetiseringslessen en studiebegeleiding bereiken praktisch alle kinderen in het dorp.
“Als je groot bent, wat wil je dan worden?” vroegen we de jongste dochter van de predikant. “Advocaat!” zei het meisje met een glimlach van oor tot oor.
Het raakt ons dat de realisatie van haar droom niet onmogelijk is!
Wanneer het werk soms moeilijk voelt hoeven we alleen maar naar het stralende gezicht van dit meisje kijken. Haar ogen en glimlach weerspiegelen hoop, geloof en vertrouwen. We hebben samen een lange weg afgelegd om op dit punt te komen!
Toen ik Bogdana voor het eerst ontmoette, was ze zwanger. Ze stond achter de omheining van de kerk in Pevtsite, onzeker of ze binnen welkom zou zijn. Natuurlijk nodigde ik haar uit bij mij en de andere vrouwen die aan het vergaderen waren.
Nu, een paar maanden later, bezoekt ze de kerk regelmatig. Ze vindt daar hulp, bemoediging en veiligheid. Ze gaat zitten en luistert aandachtig naar wat wordt verteld.
Deze 16-jarige moeder is analfabeet. Ze liep weg uit het huis van haar ouders om een beter leven te vinden, maar was teleurgesteld. Het is moeilijk om rond te komen. Haar man, de 18-jarige Yanko, heeft geen vaste baan. Ze delen een kleine kamer met de familie van Yanko’s zus. Het heeft een lemen vloer en geen elektriciteit of water. Er zijn twee bedden. De wieg van de een maand oude baby hangt erboven. Een gescheurd gordijn probeert de kamer af te schermen voor de vliegen die overal zijn.
De babybox en andere hulp die we hadden meegebracht, beantwoordden aan een enorme behoefte.
Het leven is moeilijk, maar Bogdana vertrouwt erop dat zij en haar familie met God en haar kerkfamilie het kan verdragen.
Mission Possible ondersteunt een gaarkeuken, leeslessen, vakantiekampen voor kinderen en instructie voor moeders in deze kerk.
Moeders die een babybox hebben gekregen, luisteren naar instructies in de kerk van deze Bulgaarse sloppenwijk. Bogdana zit vooraan met haar baby.
Zelfs zonder woorden begreep ik dat de boodschap die ze had gehoord haar hart had geraakt!
Het was een zonnige dag in de Rozenvallei, precies op het moment dat de rozen bloeiden. Aan de andere kant van de vallei rees het Balkangebergte op. Ik stond omringd door vervallen huisjes.
Dit dorp is vele jaren geleden naast de plaatselijke vuilnisbelt gesticht. Mensen kwamen hier om te zoeken naar spullen en iets eetbaars onder het afval. Het hele veld is bezaaid met afval. Een paar paarden knabbelden aan het gras tussen de vuilnis.
Het dorp was vol met kinderen. Velen van hen waren vies en droegen vodden. De jongsten hadden bijna helemaal geen kleren aan. Eenieder van hen verlangt naar aandacht, dus heb ik ze overladen met vriendelijke woorden en knuffels!
Een meisje van ongeveer 13 jaar oud stond op een afstand maar kwam naar ons toe. Vanwege een handicap kan ze niet praten, maar ze begrijpt wat anderen zeggen. Haar fel witte tanden schitterden toen ze me een warme, innemende glimlach gaf. Ik omhelsde haar en leerde dat haar naam Maria was.
Later diezelfde dag was er een dienst in de dorpskerk. Maria kwam naast me zitten. We luisterden naar de aanbiddingsliederen gezongen door de jeugdgroep en toen sprak de voorganger. De sfeer was heel ontroerend.
Plots voelde ik Maria die tegen mijn arm tikte. Ik draaide me naar haar toe. Ze keek recht in mijn ogen. Ze maakte een gebaar alsof ze rookte en zwaaide toen met haar vinger. “Ik ga niet meer roken”, communiceerde ze. Toen deed ze alsof ze uit een fles dronk en zwaaide opnieuw met haar vinger om te zeggen: “Ik zal ook stoppen met drinken!” Ze kruiste haar vingers en legde ze tegen haar hart met tranen in haar ogen.
Zelfs zonder woorden begreep ik dat de boodschap die ze had gehoord haar hart had geraakt!
Het evangelie en de hulp, gegeven aan kinderen in de Rozenvallei, veranderen levens in het midden van de armoede. Jongeren die opgroeien met de kerk en hun opleiding afmaken, hebben het potentieel om een ander leven te leiden dan hun ouders.
De twaalf jaar oude Isus:
``Wanneer ik bid, doe ik het beter op school!``
We ontmoetten Isus voor het eerst twee jaar geleden bij het leveren van kleding aan het huis van zijn familie. Hij is de oudste van zeven kinderen. Hij heeft tijdens ons bezoek heel aandachtig naar ons gekeken en geluisterd.
Isus is anders dan de andere jongens in het dorp Karnare. Zijn kleding is altijd schoon en zijn haar is goed geknipt. Hij gaat alleen naar de kerk. Er zijn geen gelovigen in zijn familie, ook al hebben de kinderen een christelijke naam gekregen.
Ik stopte om met hem te praten buiten de kerk.
“In welke klas zit je?” – “Zesde.”
“Wat is je favoriete les?” – “Rekenen maar de andere lessen ook. Ik vind het leuk om naar school te gaan.”
“Waarom kom je naar de kerk?”
– “Ik heb in de Bijbel gelezen dat God kan helpen. Als ik naar de kerk kom en bid, helpt God me om het op school beter te doen! “
“Waar heb je een Bijbel ontvangen?”
– “Hier in de kerk geven ze iedereen een bijbel.”
Deze 12-jarige jongen is een voorbeeld van waarom we in de sloppenwijken willen werken!
Twee jaar geleden hadden de dorpelingen geen kennis van God. Nu is er een kerk waar kinderen en jongeren kunnen horen over Gods liefde en zorg!